Στο σπίτι με την #Iliada

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δικοί μου άνθρωποι περιμένουν αποτελέσματα βιοψίας. Αγωνιούν μέσα από ένα δωμάτιο γνωστού κρατικού νοσοκομείου. Και δεν μπορώ ούτε να τους επισκεφτώ.

Στα 20 μου αρρώστησα από πνευμονία. Χρειάστηκε να μείνω κλεισμένη σε ένα δωμάτιο αρκετές εβδομάδες και να κάνω πολλές ενέσεις.

Αν μου έχει μείνει κάτι από εκείνες τις μέρες είναι η *προσπάθεια να αναπνεύσω φυσιολογικά. Δεν το εύχομαι σε κανέναν. Αλλά μου άφησε και κάτι άλλο. Την επιθυμία να μην αφήνω ούτε λεπτό να πάει χαμένο.

Την έντονη επιθυμία για ζωή. Χαρά. Εμπειρίες. Ταξίδια. Δημιουργία. Εξωστρέφεια.

Η καθημερινότητα μου ήταν πάντα έντονη. Έχω δύο ατζέντες γεμάτες με projects, συνεργάτες, αυστηρά deadlines -όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ξέρουν πώς είμαι ψυχαναγκαστική με τις προθεσμίες- και #mustdo fluo χαρτάκια που μου υπενθυμίζουν αυτά που ΉΔΗ είναι γραμμένα σε κάθε σελίδα.

(Όχι, δεν έχω επισκεφθεί ψυχολόγο για αυτό και ούτε πρόκειται καθώς απολαμβάνω την ιδιαιτερότητα αυτή.)

Αυτό το διάστημα συνεχίζω να δουλεύω σε πιο έντονους ρυθμούς ακόμα και αν δεν βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο/τρένο/λεωφορείο όπως συνήθιζα λόγω συχνών ταξιδιών.

Ακολουθώ την ρουτίνα μου για να μπορώ να είμαι ψυχικά καλά. Θα σηκωθώ, θα ντυθώ, θα βαφτώ, θα φτιάξω πρωινό και θα ξεκινήσω να εργάζομαι. Έχω ορίσει την ημέρα σε ζώνες:

Ζώνη Α είναι εκείνη που πρέπει να γίνουν αυτά που επείγουν να γίνουν στο θέμα *δουλειά.

Ζώνη Β είναι εκείνη που μου επιτρέπω να πειραματιστώ με την μαγειρική και να απολαύσω ένα καινούργιο φαγητό με ηρεμία.

Ζώνη Γ είναι η στιγμή που μπορώ να διαβάσω, να δω μια ταινία, να ετοιμάσω την αυριανή ατζέντα.

Τις ελάχιστες φορές που χρειάστηκε να βρεθώ σε σούπερ μάρκετ ένιωσα πανικό. Ξαφνικά όλοι γύρω μου ήταν *επικίνδυνοι.

Ενιωθα πως και εγώ ήμουν επικίνδυνη για αυτούς.

(Και το σούπερ μάρκετ ήταν από τους αγαπημένους μου χώρους.)

Πράγματα που μου δημιουργούσαν ένταση, έμειναν στα αζήτητα.

Το ίδιο και οι άνθρωποι που μου τα προκαλούσαν. Χωρίς ενοχές. Χωρίς απολογίες. Τώρα βλέπω καθαρά ποιοί μου λείπουν και ποιοί όχι. 

Έμαθα να κάνω οικονομία στις προμήθειες μου και να σκέφτομαι έξυπνα στο τι μπορώ να φτιάξω με αυτά που έχω στο ψυγείο και στα ράφια. Το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει *κατοχικά*. Αλλά όχι στενάχωρα. Συνειδητά άρχισα να αλλάζω καταναλωτικές συνήθειες που πριν έβρισκα δικαιολογίες να μην τις αλλάξω.

(Τώρα επιβάλλεται.)

Λάτρης της τεχνολογίας, πλέον αναζητώ τρόπους να την εντάξω 100% στην καθημερινότητα μου μέχρι να μειωθεί το *κακό που συμβαίνει γύρω μου. Αλλά ακόμα και όταν τελειώσει, ξέρω ενδόμυχα πως θα συνεχίζω να ζω μέσα από αυτήν κατά ένα μεγάλο μέρος.

Υπάρχουν μέρες δύσκολες.

Μέρες πιο ανάλαφρες.

Αλλά νιώθω καλά που σε εποχή πανδημίας, βιώνω μια πιο ήρεμη καθημερινότητα γεμάτη βιβλία, μαγείρεμα, επαφή με ανθρώπους που είχα καιρό να μιλήσω και αρκετή δουλειά. Τα μελλοντικά σχέδια δεν ανεβλήθησαν, απλά μεταφέρθηκαν.

Μόνο ευγνωμοσύνη μπορούμε να νιώθουμε κλεισμένοι σε κάποιο δωμάτιο του σπιτιού και όχι σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου.

Και αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή αυτή θα ήταν η εξής:

Δεν είναι υποχρεωτικό να διαβάσεις όλα τα βιβλία του κόσμου.

Δεν σε υποχρεώνει κανείς να κάνεις χίλια on line σεμινάρια επιμόρφωσης.

Δεν θα σε κρίνει κανείς αν νιώθεις φόβο για την επόμενη ημέρα.

Ανασφάλεια για το αν θα έχεις χρήματα. Είναι οκ να θες να χωθείς στο κρεβάτι με ανοιχτά τα social media για παρέα.

Ακόμα και αν καταφέρεις να περάσεις την ημέρα όπως εσύ θες, αυτή θα είναι μια μέρα καλή.