23 Μαρ Στο σπίτι με την #spitishoot
Spitishoot – the other half of ThinkPig
Το να μένω σπίτι για μένα είναι τρόπος ζωής.
Λατρεύω το σπίτι μου και μπορώ να βρω άπειρα πράγματα να κάνω εκει και να μη βαρεθώ ποτέ. Η καραντίνα λοιπόν πρακτικά δεν έκανε μεγάλη διαφορά στη ζωή μου, μ’ επηρέασε μόνο στην αίσθηση οτι θα ήθελα να πάω για μια βόλτα στη θάλασσα ή για ένα ποτό και δε μπορώ.
Δεν έχω λόγο να παραπονιέμαι σε σχέση με τη δουλειά μου γιατί συνεχίζεται και απο το σπίτι έστω και με επιπτώσεις στα έσοδα, τη στιγμή όμως που πολλοί άνθρωποι περνάνε πραγματικά δύσκολα σε σχέση μ’ αυτό, θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες αν έχουμε υγεία, δουλειά, και δύο ανθρώπους που αγαπάμε.
Εγώ έχω τα ξαδέρφια και τ’ ανήψια μου που μένουν απο πάνω κι απο κάτω κι έτσι περνάμε όλη αυτή την κατάσταση παρέα. Έχω επίσης τους κοντινούς φίλους μου ακόμα πιο κοντά κι απ’ όσο ήταν πριν γιατί επικοινωνούμε κάθε μέρα, πίνουμε τον καφέ μας και το ποτό μας με βιντεοκλήση. Νιώθω οτι αυτές οι καταστάσεις μας φέρνουν πιο κοντά γιατί έχουμε έναν κοινό στόχο και πιο πολύ χρόνο ο ένας για τον άλλον. Μοιραζόμαστε τις απλές στιγμές που πολλές φορές στην κανονική μας καθημερινότητα ξεχνάμε να κάνουμε. Το internet επίσης είναι σωτήριο, γιατί επικοινωνούμε μέσα απο ιδέες και εμπειρίες ακόμα και με ανθρώπους που δεν ξέρουμε. Το να μοιραζόμαστε κάτι είναι σπουδαίο.
Είμαι τυχερή που έχω φωτεινό σπίτι με άπλα και κάθε μέρα κοιτάω το φως, μυρίζω την άνοιξη, βγαίνω στο μπαλκόνι, τρώω, πίνω καφέ, διαβάζω, μαγειρεύω, ξανα τρώω, σχεδιάζω, χορεύω, φωτογραφίζω, ξανα τρώω, χαζεύω στο ίνσταγκραμ, μιλάω με φίλους, ξανατρώω.
Πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ με γάντια και μια φορά τη βδομάδα στο eshop που έχω για να φτιάξω παραγγελίες. Όπως σε κάθε μεγάλη κρίση, αυτό που σκέφτομαι είναι το πως έρχεται κανείς αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κάτσει ποτέ στο σπίτι τους γιατί δε μπορούν να μείνουν με τον εαυτό τους, ή άλλοι που αναγκάζονται να μείνουν με την οικογένεια τους και δεν το αντέχουν.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι: έχεις φτιάξει τη ζωή σου έτσι ώστε ν’ αντέξεις έναν εγκλεισμό;
Αυτές τις μέρες είτε καταλαβαίνεις πόσο πραγματικα τυχερός είσαι για όσα έχεις που δεν είναι δεδομένα είτε βλέπεις πόσα δε θέλεις και προσπαθείς να τ’ αλλάξεις όταν βγεις απ όλο αυτό.
Ανήκω στην πρώτη κατηγορία και προσπαθώ να το θυμάμαι κάθε μέρα. Και ενώ είμαι όλη μέρα στο σπίτι, νιώθω οτι είμαι ακριβώς εκεί που θέλω.
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη γενικά με το ανθρώπινο είδος, νομίζω οτι η ασέβεια μας προς τη φύση μας οδηγεί σε τέτοιες κρίσεις και δεν πιστεύω οτι ο πυρήνας του ανθρώπου αλλάζει και οτι θα βγει ιδιαίτερα αλλαγμένος απ’ αυτό.
Πιστεύω οτι θα συνεχίσουμε να είμαστε (όσοι είμαστε) σκληροί με τους άλλους, θα κρίνουμε, θα τσακωνόμαστε, θα κοιτάμε τον εαυτό μας, θα σκοτώνουμε ζώα, θα κακοποιούμε ανθρώπους, θα καταστρέφουμε τη φύση, θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε οτι είμαστε πιο σπουδαίοι απ ο,τι είμαστε.
Όμως αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ ν’ αλλάξω, αλλα μπορώ να το αποδεχτώ και να γίνομαι όσο μπορώ καλύτερη εγώ μέσα σ’ αυτό. Ακριβώς το ίδιο που θα βοηθήσει να κάνουμε και στην καραντίνα. Να περάσουμε εμείς όσο πιο ήρεμα γίνεται με τον εαυτό μας και ν’ αφήσουμε τους υπόλοιπους να περάσουν όπως θέλουν.
Εμείς είμαστε ο,τι πολυτιμότερο έχουμε.
Είναι ευκαιρία να ξεχωρίσουμε τα ουσιαστικά απο τα περιττά και να φροντίσουμε το σπίτι μας όσο και τον εαυτό μας.
Χωρίς να χρειάζεται μια πανδημία για να μας το θυμίσει.
Μαριλένα Βαϊνανίδη
Spitishoot