16 Απρ Στο σπίτι με την #Eva
Στο σπίτι
Έχω μπροστά μου αυτό το χρονόμετρο κουζίνας που μας βοηθά να βγάλουμε το φαγητό από το φούρνο εγκαίρως. Στο διαδίκτυο κάνουν πάρτυ άρθρα του πως να βελτιώσουμε τη δουλειά μας από το σπίτι. Πως μπορεί ο εγκλεισμός να έχει σημαία του τη δημιουργία;
Οι σκέψεις στο σπίτι
Στο σπίτι μου έχω πολλά πράγματα να κάνω. Αυτές τις ημέρες προσπαθώ να καλύψω τα κενά των προηγούμενων ημερών, μηνών, ετών κάποιες φορές. Προσπαθώ να προλάβω τις προσωπικές μου στιγμές αλλά να είμαι και μαζί του, σε ένα ιδιόρυθμο παιχνίδι ιδιωτικοποίησης και socializing με το άλλο μου μισό, αφού ίσως ποτέ ξανά δεν είχαμε μείνει στον ίδιο χώρο για τόσες πολλές ώρες κλεισμένοι.
Το χρονόμετρο με βοηθά γιατί ο χρόνος στο σπίτι δε σταματά, αντίθετα με αυτά που άλλοι λένε. Έχω χιλιάδες πράγματα να κάνω. Να καλύψω “κενά” ίσως να είναι ένα από αυτά. Να μαγειρέψω. Ένα από τα άχαστα που όλοι έχουν καταφύγει. Για αυτό έχω το χρονόμετρο μπροστά μου τώρα που γράφω. Έχω μια πίτα στο φούρνο. Το μαγείρεμα πιστεύω πως είναι η διέξοδος όχι για να μη βαριέμαι, αλλά γιατί ο άνθρωπος καταφεύγει υποσυνείδητα στη συντήρηση του είδους του σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Η παρασκευή τροφής είναι το σήμα ικανότητας αυτό-συντήρησης που δίνεις στον εαυτό σου και έτσι δεν ανησυχείς για το μέλλον. Παρασκευάζω τουρσί, ψωμί και μαγείρευω άπειρα χορταρικά καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας. Εκεί αφοσιωμένη στο καθάρισμα των λαχανικών στο νεροχύτη αναρωτιέμαι αν μοιάζω στη μάνα μου γιατί μάλλον στέκομαι όπως στεκόταν κι εκείνη.
Το παρελθόν είναι η διδασκαλία για το μέλλον. Είναι το ηθικό δίδαγμα. Τι θα γινόταν αν καταφέρναμε να κάνουμε ένα reboot και να ξαναξεκινήσουμε από την αρχή χωρίς καμία δέσμευση με το παρελθόν; Κάθε φορά που σκέφτομαι μια αλλαγή στη ζωή μου άθελα μου το μυαλό μου πάει και πίσω. Αν όμως αυτό το πίσω δεν υπήρχε, αν μας φύτευαν με έναν μαγικό τρόπο εδώ πάνω στη γη, μήπως αυτό θα ήταν ένας λόγος να προσδιοριστούμε ξανά; Αν “ξεχάσεις” ή αν χάσεις το παρελθόν σου κάπου στο δρόμο μήπως από ένστικτο αυτοσυντήρησης ξαναξεκινάς και προσκολλάσαι στο μέλλον περισσότερο; Μπορεί η δημιουργία να είναι μπροστά μας τώρα που όλοι είμαστε τρομαγμένοι από αυτό το παρόν. Μπορεί να βγάλουμε από μέσα μας τα πιο δημιουργικά μας σενάρια. Να ξαναγεννηθούμε ως άνθρωποι και κοινωνίες.
Μπορούμε να την αγγίξουμε τη δημιουργία αν κυνηγήσουμε το μέλλον πιο πολύ;
Τι κάνω στο σπίτι
Γράφω αυτές τις γραμμές και μετά κάθομαι εδώ μπροστά στο παράθυρο μου να μετράω καράβια που περνάνε, παρατηρώ το χώρο μου και προσπαθώ να τον ζυγίσω ξανά και ξανά. Παρατηρώ το κάθε τι που είχα ξεχάσει, κάνω ξεκαθαρίσματα, καθαρίσματα και επίσης άπειρα recall των επιλογών μου. Γιατί έβαλα άραγε αυτή την ταπετσαρία εκεί. Τι μου είχε αρέσει τότε; Μου αρέσει τώρα πια; Πόσο αλλάζω με τα χρόνια;
Το ημερολόγιο σπιτιού έχει σημειώσεις όπως η μαγειρική, το γράψιμο, λίγα φυτά, τη διασκέδαση με διάφορα που βρίσκω αφού ψαχουλεύω παντού για να ξεφορτωθώ πράγματα. Έχει επίσης ένα μεγάλο σχέδιο αλλαγών στο χώρο αυτό ώστε να μπορεί να με καλύψει ολοκληρωτικά σε περίπτωση που το αποφασίσω να γίνω home working girl. Έχει μεγάλη σημασία ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ να εγκρίνεις το χώρο σου. Να δεις επιτέλους αν τον έκανες φιλόξενο για σένα τον ίδιο. Να ανακαλύψεις αν “υπάρχεις” εκεί μέσα. Να βρεις τη γωνιά του ευατού σου και την αισθητική σου πέρα από το Pinterest. Να ολοκληρώσεις το σενάριο της δικής σου ζωής. Έχω περπατήσει άπειρες φορές το διάδρομο του σπιτιού μου. Ποτέ με τόση ηρεμία. Τα σχέδια μου προχωράνε στα σίγουρα, ίσως κάπως καθυστερημένα, αλλά προχωράνε, όπως η ζωή. Σκέψου το παρόν σου και τι μπορεί αυτό να σημαίνει για το μέλλον.
Το σπίτι σου είναι ένα δοχείο ζωής, όπως είπε ο Α. Κωνσταντινίδης. Εσύ θα βρεις με τι θα το γεμίσεις.
Η μεγάλη ευκαιρία που άδραξα αυτές τις ημέρες είναι που κατάφερα να διαβάσω πολλά βιβλία σχετικά με τη δουλειά μου, να ξεφυλλίσω άπειρα design blogs και να παρατηρήσω πως αλλάζει το αύριο στον τομέα του Interior Design μετά το σοκ που έχουμε υποστεί. Έχω επίσης τη χαρά να γράφω συνεχόμενα στο RDECO χωρίς να σκέφτομαι το χρόνο που περνά. Ένας ακόμη άσσος στο μανίκι μου η δυνατότητα επιλογής τι θα κάνω την άλλη μέρα. Καιρού επιτρέποντος θα τρίψω ένα παλιό έπιπλο, θα αλλάξω θέση στους πίνακες, θα γυρίσω αλλιώς τον καναπέ.
Δεν βαριέμαι το σπίτι μου. Το αγαπώ και μπορώ για ώρες να κάθομαι εδώ μπροστά στο παράθυρο μου να γράφω. Αν βαρεθώ ή νιώσω πως είναι ρηχή η στιγμή για να σχεδιάσω ή να γράψω θα σηκωθώ να κάνω κάτι άλλο που σίγουρα με τράβηξε περισσότερο. Μετά θα επανέλθω σίγουρα πιο “ελεύθερη” να συνεχίσω. Δεν έχει αλλάξει ο τύπος μου. Πάντα είχα πρόγραμμα, αλλά ταυτόχρονα δεν είχα γιατί κάνω μια δουλειά που έχει αρκετές φορές απρόοπτα που πρέπει να παρακολουθήσεις. Είναι μια “ελεύθερη” δουλειά. Είναι έτσι ελεύθερη και η ζωή στο σπίτι αλλά με δεδομένο πως πρέπει κάθε κίνηση σου να την κάνεις sms, έχω την αίσθηση πως υπάρχει μια μεγάλη οικονομία χρόνου. Μετράς καλύτερα τις ώρες σου και πως να τις ξοδέψεις. Επιλέγω να αποφύγω τα σούπερ μάρκετ και να καλυφθώ από το μανάβικο και το μπακάλη της γειτονιάς. Θέλω ποιότητα στο χρόνο μου.
Τα βασικά ρούχα είναι φόρμες. Ένα καλό πρωινό douche και μετά καφές. Σιγά σιγά ανοίγω τα μέσα επικοινωνίας και κάποια τηλέφωνα που πρέπει να γίνουν. Μετά σκέφτομαι το μεσημεριανό μας και βάζω ένα πρόγραμμα ημέρας. Εκεί στο ενδιάμεσο ασχολούμαι με τη δουλειά όσο γίνεται αφού κι εκεί σταμάτησε ο χρόνος. Κάτι λίγες κουβέντες με οικοδομικό περιεχόμενο και ελάχιστα mail. Μετά ησυχία και χρόνος να κάνω πολλά άλλα. Δεν κάνω κάτι το ιδιαίτερο. Αφήνω ήρεμα το χρόνο να κυλά μέσα από όλα τα καθημερινά. Είναι σαν Αύγουστος στην Αθήνα. Οικειοθελής εξ-άσκηση υπομονής. Πρόκειται μάλλον για ανάγκη αυτοσυγκέντρωσης. Καθαρίζω ένα ένα τα χόρτα ή 1,5 κιλό κρεμμυδάκια στιφάδου που σε άλλες μέρες θα ήταν στα #not.
Ο στόχος επετεύχθη. Μια άσκηση υπομονής ή διαλογισμού για μια win win θέση ζωής. Ας είμαστε ήρεμοι, θετικοί και ας είμαστε παρόντες όταν τα πράγματα αλλάζουν.
Eva Topalidou
RDECO