23 Μαρ Στο σπίτι με την #Ερμιόνη
Όποιος με γνωρίζει έστω και λίγο, ξέρει πόσο πολύ μου αρέσουν τα ταξίδια. Από τα πιο μικρά (aka μονοήμερες εκδρομές σε έναν κοντινό προορισμό) μέχρι και τα πιο μακρινά (Κίνα, Κόστα Ρίκα κτλ).
Η βαλίτσα μου είναι το μαγικό μου τζίνι που πάντα είναι εκεί για να με βοηθήσει να ξεφεύγω. Και ξαφνικά το τζίνι μου δεν υπακούει εδώ και αρκετά 24ωρα. Αλλά ξέρεις κάτι; Ακόμη δεν έχω την ανάγκη να το «τρίψω». Δεν έχω την ανάγκη να ξεφύγω από αυτό που ζούμε.
Είμαι η Ερμιόνη και είμαι στη γνωστή καραντίνα εδώ και αρκετές ημέρες.
Η χειραποσκευή μου έχει τη θέση της κάπου σε μία γωνία του σαλονιού μου. Δεν την κρύβω για το λόγο που σου ανέφερα και στις παραπάνω σειρές. Κάθε πρωί, λοιπόν, ξυπνάω την κοιτάω και ξέρω πως το επόμενο ταξίδι μας δε θα είναι όπως τα προηγούμενα. Από όποια πλευρά και αν το σκεφτώ.
Εγώ πρώτα από όλα δε θα είμαι η ίδια. Και ακόμα είμαστε στην αρχή, χωρίς να θέλω να σε πανικοβάλλω. Εδώ και 8 ημέρες περίπου κάνω ξεκαθάρισμα όχι στις ντουλάπες μου αλλά στους φίλους μου. Στους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν. Κάποιοι στις πιο δύσκολες στιγμές θέλησαν να δείξουν την κακή τους πλευρά. Δεν το ήθελαν αλλά όπως έλεγε και η γιαγιά μου «οι άνθρωποι στα δύσκολα βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό». Κάποιοι σταμάτησαν το κρυφτό. Βασικά εκείνοι συνέχισαν να τα φυλάνε αλλά εμείς… φτου και ξελευθερία. Τους βρήκαμε. Λες και τους έριξες αντισηπτικό στις μάσκες τους . Και εκείνες, δυστυχώς, έλιωσαν.
Από την άλλη, όσο χιλιομετρική απόσταση και αν κρατώ από μερικούς ανθρώπους, τους αισθάνομαι σα να κάθονται στην απέναντι θέση του καναπέ μου. Δέθηκα μαζί τους, δεν ένιωσα ούτε για ένα λεπτό μόνη. Πλημμύρισε το είναι μου. Ανοίγουμε κάμερες, μιλάμε στα social media.
Είμαστε μαζί και ας μην είμαστε.
Μένω σπίτι και από όλο αυτό θα βγω πιο… ΕΓΩ. Δε θα θεωρώ πλέον κανέναν και τίποτα δεδομένο.
Μέχρι στιγμής δεν ανήκω ούτε σε αυτούς που έχουν ανακαινίσει το μισό τους σπίτι αλλά ούτε και σε αυτούς που τελειώνουν το 5ο βιβλίο τους. Ανήκω σε αυτούς όμως που σκέφτονται αισιόδοξα. Τα απογεύματα βάζω το πικ απ να παίζει ενώ βλέπω το ηλιοβασίλεμα και κάνω όνειρα για την πρώτη φορά που θα «γεμίσω τη βαλίτσα μου». Και ξέρεις γιατί βάζω εισαγωγικά;
Γιατί όπου βαλίτσα «τοποθετώ» τη νέα μου ζωή μετά από όλο αυτό.
Και αυτή τη φορά δε θα τη γεμίσω με περιττά ρούχα (aka τοξικοί άνθρωποι, ψεύτικα συναισθήματα κτλ).