20 Μαρ Στο σπίτι με τη #Φερενίκη
«Tίποτε δεν αξίζει περισσότερο από το γέλιο. Είναι δύναμη του να μπορείς να γελάς, να αφήνεις τον εαυτό σου να νιώθει ελαφρύς. Η τραγωδία είναι το πιο γελοίο πράγμα.»
Αυτά τα λόγια της Frida Cahlo, ηχούν σαν ένα επίκαιρο μήνυμα αισιοδοξίας που ταιριάζει όσο τίποτε στη σημερινή μας πραγματικότητα. Η Φρίντα Κάλο αγαπούσε δυνατά τον ευατό της αλλά και τη ζωή. Λάτρευε το γέλιο αν και σπάνια γελούσε. Το θεωρούσε όμως πηγή της ζωής, παρόλο που η δική της έμοιαζε με τραγωδία. Κι όμως δε σταμάτησε να πιστεύει σ΄ αυτή, γιατί η ίδια της έδειχνε ότι ο άνθρωπος μπορεί ν΄αντέξει περισσότερα απ΄ όσα νομίζει. Μια πανδημία-τραγωδία που ξεκίνησε από τις μακρινές αγορές της Κίνας τελικά ήταν πιο δίπλα μας από όσο νομίζαμε, και πλέον απειλεί τη δική μας υγεία, των αγαπημένων μας, αυτών που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, πλήττοντας όμως όλους μας ανεξαιρέτως σε ανθρωπιστικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Ένας αντίπαλος χωρίς πρόσωπο, «κοινός» όμως για όλους, κάτι που οφείλει να μας προβληματίσει. Ο άρτιος τρόπος που λειτουργεί η φύση είναι αλυσιδωτός. Η συνεχόμενη ύβρη που η ανθρωπότητα διαπράττει ζητώντας μαζικότερη παραγωγή χωρίς να σέβεται όσα απλόχερα και ανιδιοτελώς της προσφέρει η μητέρα-φύση, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε «τίση» της ανθρωπότητας και αν αυτή διδαχθεί μπορούμε να ελπίζουμε σε επερχόμενη «κάθαρση». Και έτσι αναγκαζόμαστε ώς έλλογα όντα με συνείδηση τόσο ατομική όσο και κοινωνική να #μένουμεσπίτι.
Κυρίαρχα συναισθήματα εκ διαμέτρου αντίθετα ο φόβος, η ελπίδα, η απομάκρυνση και η απομόνωση, η εξέλιξη και η συνειδητοποίηση, η οκνηρία, η δημιουργικότητα. Όλα καταλαμβάνουν το μυαλό μας και σε συνδυασμό με τον άπλετο χρόνο που έχουμε να διαχειριστούμε, γεννούν καίρια ερωτήματα.
Κάνοντας δυο βήματα πίσω έστω και αν οι περιστάσεις το επιβάλλουν στην παρούσα φάση, είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε ένα βήμα μπροστά σε όλα τα επίπεδα. Να αναλογιστούμε την ευθαρτότητα της ανθρώπινης ζωής, τη σπουδαιότητα της υγείας, της ανθρώπινης επαφής και της κανονικότητας όπως την είχαμε συνηθίσει εν γένει.
Να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας επαγγελματικά και προσωπικά αλλά και τη σπουδαίοτερη σχέση όλων που είναι αυτή με τον ίδιο μας τον ευατό.
Έχουμε λοιπόν δυο επιλογές για το πώς να διαχειριστούμε αυτή την κατάσταση που θα επιφέρουν αντίστοιχα και διαφορετικά αποτελέσματα: Να βγούμε νικητές ή ηττημένοι από αυτό, ανάλογα από την οπτική και το σκεπτικό που θα επιλέξουμε για τους εαυτούς μας, μιας και οτιδήποτε άλλο εκφεύγει του ελέγχου μας. Θυματοποίηση, οκνηρία, μιζέρια και μέρες να περνούν από μπροστά μας , οι οποίες δεν θα επιστρέψουν ποτέ ή αισιοδοξία, εξέλιξη και δημιουργικότητα, πίστη και ένα πιο «βιώσιμο-πράσινο τρόπο ζωής»;
Οι δυσκολίες είναι εδώ για να μας διδάξουν να εξελιχθούμε, να δημιουργήσουμε, να έρθουμε σε ειρήνη με τον ευατό μας, να βρούμε εναλλακτικούς και πιο ευφάνταστους πλην ουσιαστικούς τρόπους διασκέδασης ακόμη και καλλωπισμού και να «γυρίσουμε το κακό, την αναποδιά και τη δυσκολία σε ευκαιρία».
Να μην μεταθέτουμε για αργότερα εκείνη τη μοναχική βόλτα στο τετράγωνο, εκείνο το τηλέφωνο στους ηλικιωμένους παππούδες μας, εκείνη τη συνταγή ή το βιβλίο που δεν διαβάσαμε, το χόμπυ που δεν εξασκήσαμε ελλείψει χρόνου, αλλά με ετοιμότητα να δεχθούμε άλλη μια πρόκληση της γενιάς μας και της ανθρωπότητας έτσι ώστε να βγούμε πιο δυνατοί και ενωμένοι και καλύτερες εκδοχές των εαυτών μας. Αναπόφευκτα ρωγμές θα υπάρξουν.
Οι Ιάπωνες όμως ως πρωτοπόροι σε πολλά και ιδρυτές της τεχνικής Kintsugi που σημαίνει χρυσός και σύνδεση, επιδιορθώνουν με συνειδητότητα τις ρωγμές των «άτυχων» αντικειμένων που υπέστησαν φθορές και με προσθήκη χρυσού τα αναδεικνύουν σε νέα αντικείμενα που συνεχίζουν να φέρουν τις ρωγμές του παρελθόντος. Τις δυσκολίες λοιπόν θα τις βάψουμε με χρυσό και θα μεταμορφωθούμε στο νέο μας ευατό, αναδεικνύοντας τις εμφανείς δυσκολίες σε άγρια ομορφιά όπως ακριβώς μεταμορφώνει η ιαπωνική χρυσή μπογιά, το σπασμενο πιάτο σε ένα πιάτο με τη δική του προσωπική ιστορία…
Αυτή την εποχή, όπου η απομόνωση έχει γίνει η πραγματικότητα μας, φέρνω συχνά στο μυαλό μου ανθρώπους που λειτούργησαν με την τεχνική Kintsugi για τους εαυτούς τους και αποτελούν προσωπική μου πηγή έμπνευσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα,η Frida Cahlo, όπου υπήρξε μια φεμινίστρια, καλλιτέχνης, και επαναστάτρια από καρδιάς, όπου αρχικά ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά ένα «ατύχημα» άλλαξε την πορεία της ζωής της. Η Frida έκανε τα πάντα στη ζωή με το δικό της ρηξικέλευθο τρόπο, κάτι που συχνά προκαλούσε δυσφορία στην κοινωνία. Πηγή αυτής της συμπεριφοράς, η αστείρευτη εμπιστοσύνη στον ευατό της.
Η αληθινή όμως εμπιστοσύνη απορρέει από τη συνέπεια στο γνήσιο και αυθεντικό μας ευατό. Μεταξύ άλλων καλλιτεχνών όπως ο Matisse ή ο Dali, η Frida δημιούργησε αριστουργήματα ούσα στο κρεβάτι. Η μοναξιά και η απομόνωση της, την οδήγησαν να επανασυστηθεί με τον ευατό της και τελικά να γίνει η μούσα της τέχνης της. Μετά από τρεις αποβολές, έναν ολέθριο έρωτα ήταν αρκετά θαρραληθέα για να ζωγραφίζει τον ουρανό και να βρει τη ζωή σε άλλες όψεις της φύσης. Κατάφερε, όμως, να νιώθει ευτυχισμένη, επειδή μέσω της τέχνης μετέτρεψε ό, τι τη στοίχειωνε, σε δημιουργία.
«Η πιο ισχυρή τέχνη είναι να κάνεις τον πόνο ένα θεραπευτικό φυλαχτό. Μια πεταλούδα ξαναγεννιέται σ΄ ένα φεστιβάλ χρωμάτων» είχε πει. Και το κατάφερε.
Έτσι, όταν οι δυσκολίες μας χτυπούν την πόρτα, οπως αυτούς τους καιρούς, και είμαστε ακόμα αρκετά τυχεροί ώστε να έχουμε στα χέρια μας άφθονο προσωπικό χρόνο, ας τον χρησιμοποιήσουμε σωστά και ας μεταμορφώσουμε τις πληγές μας αλά Kintsugi και πάντα ας επιλέγουμε να είμαστε οι «Fridες» της ζωής μας.
Φερενίκη Τσιτσιρίγκου
Δικηγόρος