Ανδρονίκη Κολοβού – Διευθύντρια Σύνταξης του Bovary.gr

Η ιστορία μου ξεκινά σε μια αυλή γεμάτη λουλούδια, τριανταφυλλιές, γεράνια και μπιγκόνιες. Την αυλή της γιαγιάς μου της Τριανταφυλλιάς. Της κοτσονάτης αριστοκράτισσας που έζησε από λάθος τη ζωή μιας χωριατοπούλας. Οι συλλογές από τα στοιβαγμένα Burda της πάνω στον ακριβό μπουφέ από ξύλο καρυδιάς, αποτελούσαν τα καλοκαιρινά μου αναγνώσματα.

Οι σελίδες γύριζαν αργά στη μεσημεριανή ραστώνη και αποκάλυπταν σεμέν (που καθόλου δεν με ενδιέφεραν) και πλεκτά ταγέρ με τρουακάρ μανίκια (που μπορούσα να χαζεύω ώρες). Επιδέξια με το βελονάκι, όπως και με τη γλώσσα, η γιαγιά Τριανταφυλλιά έπλεκε φορεματάκια και ζακέτες με γρήγορες μηχανικές κινήσεις και αράδιαζε παραμύθια με νεράιδες και στοιχειά που κρύβονταν στα δάση, σε μένα που δεν χόρταινα να ακούω.

Μεγαλώνοντας η καθημερινότητά μου περιελάμβανε εξερευνήσεις σε όλα αυτά τα ρυάκια και τα δάση για τα οποία μίλαγαν τα παραμύθια μου. Η ομορφιά της φύσης με καθήλωνε, τόσο που πάντα ξεχνιόμουν κι αργούσα να γυρίσω σπίτι. Το πράσινο των δέντρων, το καφέ της γης, έγιναν για μένα η ίδια η ζωή. Η ανάσα. Το καταφύγιό μου. Θεωρούσα όλα τα πλάσματα της φύσης ιερά -όσο μικρά ή μεγάλα κι αν ήταν και θεωρούσα χρέος μου να τα προστατεύω όσο μπορώ.

Αμέτρητα καλοκαίρια μετά, η ζωή στη φύση εξακολουθεί να είναι το όνειρο και η φαντασίωσή μου μαζί. Αν και δεν είμαι πλέον όσο κοντά της θα ήθελα, σ’ αυτήν επιστρέφω όταν χρειάζομαι έμπνευση ή ηρεμία. Στα βουνά και τα δέντρα. Σε αυτά τα μαγικά ταξίδια που έκανα μικρή, στη μυρωδιά της βροχής πάνω στο στεγνό χώμα. Στα καταπράσινα σπαρτά να τρέχω, να πέφτω και να πληγώνω τα γόνατά μου.

Υ.Γ.

Η Ανδρονίκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λαμία και τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό της γιαγιάς της. Η ζωή της εκεί ήταν υπέροχη, σχεδόν μαγική. Στην Αθήνα ήρθε για σπουδές και στη συνέχεια έμεινε για δουλειά. Εργάστηκε για χρόνια μπροστά και πίσω από την τηλεόραση, στη δημοσιγραφία αλλά και την ψυχαγωγία. Σήμερα είναι δ/ντρια σύνταξης του bovary.gr

“Περιμένω να περάσουν κάποια χρόνια για να φύγω μια για πάντα από την Αθήνα. Θέλω να ζήσω μέσα στη φύση.”

Πότε αναζητάς να κάνεις αλλαγές στην εμφάνισή σου;
Όσο μεγαλώνω νιώθω ότι θέλω να πειραματίζομαι όλο και περισσότερο με την εικόνα μου. Είναι απελευθερωτικά τελικά τα χρόνια που φεύγουν και η ζωή τόσο μικρή για να είσαι ίδια κάθε μέρα.

Από πού ξεκινάς συνήθως και γιατί;
Πρώτα ξεκινάω από τις συνήθειες. Θέλω να τις αλλάζω γιατί με κάνουν πιο αργή, πιο μουντή. Μετά προχωράω στην εικόνα μου. Αλλάζω τα μαλλιά, τη γκαρνταρόμπα. Συχνά αλλάζω μονοπάτια και απόψεις. Ξαναγεννιέμαι.

Πώς βίωσες την εμπειρία του Being Me;
Σαν να έκανα crowd surfing* σε συναυλία. Γνώριζα ότι θα γίνει κάτι συναρπαστικό και όλοι θα είναι εκεί για να με στηρίξουν.

Τι παίζει κατά τη γνώμη σου, πιο σημαντικό ρόλο στο να μπορέσουμε να εκφράσουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα από την εμφάνισή μας;                                                                   

Πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας τον φόβο της αλλαγής. Να βρούμε αυτό που αρέσει σε εμάς που μας πάει που μας χαρακτηρίζει. Να εξωτερικεύσουμε τις ανάγκες, τις αδυναμίες και τις επιθυμίες μας. Σε έναν κόσμο γεμάτο Καρντάσιαν να γίνουμε μια Τίλντα Σουίντον.

Πώς κατάφερες να έρθεις πιο κοντά στο προσωπικό σου στιλ;
Σιγά σιγά. Αυτό απαιτεί μεγάλη δεξιότητα ή κοφτερό μάτι ή απλά τη διάθεση. Στις περισσότερες γυναίκες δεν είναι έμφυτο. Όπως όλα, το να συστηθούμε με τον εαυτό μας, θέλει δουλειά.

crowd surfing*

Όταν ο τραγουδιστής μιας μπάντας, πέφτει από την σκηνή πάνω στο κοινό